[Lat. praemittere, vooruit zenden, vooraf laten gaan], v. (-n),
1. (logica) elk van de beide voorafgaande stellingen van een sluitrede, waaruit de conclusie wordt gevormd;
2. (bij uitbreiding) voorafgaande of vooropgezette stelling.
In de aristotelische sluitrede kent men een majorpremisse, waarin de middelterm en het predikaat van de conclusie voorkomen, en de minorpremisse, waarin de middelterm en het subject van de conclusie voorkomen. Zo wordt het oordeel ‘alle S zijn P’ als conclusie bewezen uit de als waar aangenomen } ordelen ‘alle M zijn P’ en ‘alle S zijn M’; of, in de schrijfwijze van de scholastiek:
M a P (majorpremisse)
S a M (minorpremisse)
S a P (conclusie).
