langlopende lening op onderhandse schuldbekentenis die buiten de openbare kapitaalmarkt wordt verstrekt door een of enkele geldgevers, voornamelijk institutionele beleggers. Aanvankelijk waren deze transacties van bescheiden omvang, maar m.n. na 1945 heeft de onderhandse lening op steeds groter schaal ingang gevonden.
Aan geldgeverszijde waren er institutionele beleggers die over enorme te beleggen bedragen beschikken. Aan geldnemerszijde hadden in eerste instantie o.a. de staat en gemeenten, voor wie de toegang tot de openbare kapitaalmarkt vaak was geblokkeerd, belangstelling. Ook grotere ondernemingen hebben veelvuldig van onderhandse leningen gebruik gemaakt. De rente van een onderhandse lening is doorgaans iets hoger dan bij een vergelijkbare obligatielening, wat echter opweegt tegen o.a. de hogere kosten van uitgifte van obligaties. Doordat de leningsvoorwaarden, zoals bedrag, duur, rente enz., in voorafgaande onderhandelingen tussen geldgever en geldnemer tot stand komen, bestaat de mogelijkheid de leningvoorwaarden aan de behoeften van geldnemers en geldgevers aan te passen, terwijl een bepaalde obligatielening een standaardcontract is dat zich op een breed publiek richt en geldig is voor alle inschrijvers en latere houders. Een ander voordeel is dat de verkrijging van een onderhandse lening meestal sneller en eenvoudiger is dan de uitgifte van een obligatielening (-remissie).
Het belangrijkste aan onderhandse leningen toegeschreven nadeel is het gebrek aan liquiditeit en de moeilijke overdraagbaarheid. Men heeft in Nederland getracht een secundaire markt voor onderhandse leningen te ontwikkelen, overigens zonder veel succes.LITT. C.D.Jongman, De markt voor onderhandse leningen in Nederland (1970).
