[Lat. norma, richtsnoer], v./m. (-en),
1. regel, richtsnoer, de toestand die voor een categorie van personen of zaken de gewone is of waarnaar zij zich kunnen of moeten richten: een stellen: afwijkend van de voorgeschreven
2. (ook: norma) verkorte titel van een boek aan de voet van de eerste bladzijde van ieder vel druks.
RECHT
Norm betekent in de continentale Europese ethiek en rechtswetenschap veelal gedragsregel in de zin van gebod, vooral een algemeen gesteld gebod. Er kan hiermee dus zowel een regel van b.v. het Ned. recht als een regel van moraal bedoeld zijn. Bovendien kent men in de filosofie esthetische normen, waarheidsnormen en normen voor logische geldigheid. Een uitspraak is binnen een logisch systeem geldig, wanneer zij volgens bepaalde normen uit zekere axioma’s kan worden afgeleid.
TECHNIEK
Een norm is een document waarin regels zijn vastgesteld die in het algemeen betrekking hebben op de kwaliteit van produkten en diensten (zoals kwaliteitsniveaus, uitvoeringen, veiligheid, afmetingen), dat verkrijgbaar is voor het publiek en dat door de belanghebbende groeperingen in gemeenschappelijk overleg is opgesteld en aanvaard. Normen zijn in het algemeen gericht op opheffing van onnodige en kostenverhogende verscheidenheid door het brengen van eenheid, normalisatie.
