v. (-en),
1. het navorderen;
2. het recht van de belastingadministratie om, indien enig feit aanleiding geeft tot het vermoeden dat te weinig belasting is betaald, deze alsnog te heffen.
In Nederland vervalt de bevoegdheid tot het vaststellen van een navorderingsaanslag in het algemeen vijf jaar na het ontstaan van de belastingschuld en bestaat alleen, indien de oorspronkelijke aanslag door een ambtelijk verzuim tot een te laag bedrag is opgelegd. Indien het heffen van te weinig belasting het gevolg is van opzet of grove onachtzaamheid van de belastingplichtige kan een administratieve boete tot 100 % van de verschuldigde belasting in de navorderingsaanslag worden begrepen.
In België is de navorderingstermijn inzake directe belastingen drie jaar bij niet-aangifte, bij laattijdige aangifte, of wanneer het belastbaar inkomen van een belastingplichtige hoger is dan wat hij aangaf. Maar wanneer een rechtsvordering, waarvan het voorwerp door het bestaan van inkomsten beïnvloed wordt, uitwijst dat een gedingvoerende partij in een der vijf jaren vóór dat van het instellen van de vordering haar inkomsten heeft bewimpeld, dan mag een aanslag worden gevestigd tot één jaar na de definitieve rechterlijke beslissing.
