[Lat.], v., (biologie) het langs natuurlijke weg worden tot mummie (e); (dierkunde) het uitdrogen van een ongeboren vrucht die op een gegeven ogenblik als gemummificeerde vrucht uitgedreven wordt; (dierenhouderij) het afsterven en daarna hard en ingedroogd worden van de huid (e).
(e) BIOLOGIE. Lijken kunnen onder bepaalde omstandigheden zonder te rotten (→autolyse) indrogen en tot mummies worden. In Wieuwerd (Friesland) is een grafkelder waarin mummificatie optreedt. Ook elders is het verschijnsel bekend, b.v. in het klooster San Tornar (Portugal) en in de Bremer loodkelders.
DIERENHOUDERIJ. Mummificatie is een sterke verandering van de witte huiddelen als gevolg van een proces in de huid dat onder invloed van licht ontstaat. Bepaalde stoffen die in de huid voorkomen, reageren daarbij zodanig op licht dat er een ernstige huidontsteking optreedt. Grote delen van de witte huid kunnen daarbij afsterven en vormen dan een harde, ingedroogde (gemummificeerde) laag. De lichtgevoelige stoffen kunnen met het voedsel zijn opgenomen. Zij kunnen ook uit afwijkende stofwisselingsprodukten bestaan of afbraakprodukten zijn van het chlorofyl uit planten die bij leverbeschadiging niet voldoende onschadelijk kunnen worden gemaakt en daardoor in de bloedbaan komen. Deze laatste vorm treedt nogal eens op bij runderen (zonnebrand).
