m. (-s), (ook: kernmagnetische resonantie-spectrometer, NMRspectrometer) spectrometer die in o.a. de natuuren de scheikunde wordt gebruikt voor structurele analyse, waarbij gebruik wordt gemaakt van kernmagnetische resonantieverschij nselen.
(e) In een kernspinresonantie-spectrometer (afb.) wordt het te onderzoeken monster in het veld van een jukmagneet gebracht, op een plaats waar het wordt blootgesteld aan de straling van een zendspoeltje dat is aangesloten op een hoogfrequentoscillator. De straling die bij →kernmagnetische resonantie wordt uitgezonden door het monster, wordt opgevangen door een om het monsterbuisje gewikkeld ontvangspoeltje, dat is aangesloten op een hoogfrequent-versterker. Wordt nu de sterkte van het magnetische veld met behulp van de extra spoelen die zijn aangesloten op een zaagtandgenerator, langzaam veranderd, dan zal bij resonantie de amplitude van de ontvangen hoogfrequent-straling plotseling toenemen. De verandering van amplitude kan zichtbaar worden gemaakt op een oscilloscoop of men kan het spectrum door een penschrijver laten uitschrijven. Een kernspinresonantie-spectrometer voor protonen heeft meestal een magneet van 60 of 100 MHz. Tevens heeft het de mogelijkheid de intensiteit van de pieken te meten, waardoor het aantal bij de pieken behorende protonen bekend is. Er zijn naast de kernspinresonantie-spectrometers voor protonen ook spectrometers bekend voor kernen van andere elementen met een magnetisch moment (o.a. 13C).
De te onderzoeken stoffen worden opgelost in gedeutereerde oplosmiddelen of oplosmiddelen waarin geen waterstofatomen zitten.
