[Gr. sfaira, bol], v./m., buitenste deel van de aardatmosfeer, waar het gas zo ijl is, dat de atomen niet meer met elkaar botsen en als opgeworpen kogels langs paraboolbanen uit de lagere atmosfeer opschieten en daar weer in neervallen.
De exosfeer heeft haar ondergrens op een hoogte van ca. 500600 km boven het aardoppervlak en heeft een gemiddelde temperatuur van 2000 °C. De werkelijke temperatuur kan tot duizend graden van dit gemiddelde afwijken afhankelijk van de tijd in het etmaal, van de intensiteit van de zonsactiviteit en van de breedte op aarde. Het is vanuit de exosfeer dat gas de aarde kan verlaten: hoe hoger de temperatuur en hoe lichter de atomen, des te groter de snelheden van de deeltjes. Daarom ontbreken lichte gassen als waterstof en helium vrijwel in de onderste delen van de aardse dampkring; ze verlaten de aarde via de exosfeer, waarin deze gassen in relatief groter aantal voorkomen (zie ontsnappingssnelheid). Ook andere planeten, en diegene van hun satellieten die een atmosfeer hebben, bezitten een exosfeer. De temperaturen en dichtheden ervan zijn nog nauwelijks bekend, maar kennis ervan is van groot belang voor het begrip van de evolutie van planeetatmosferen.
