m. (-en), afzonderlijk deel van een elektronische schakeling.
Een principiële indeling van elektronikacomponenten is:
1. passieve componenten, deze dienen voor vertakking van stromen en spanningen;
2. actieve componenten, hiermee vindt versterking van signalen plaats;
3. geïntegreerde schakelingen, samengesteld uit de componenten volgens 1 en
2. De belangrijkste passieve elementen zijn: weerstanden, condensatoren, zelfinducties, transformatoren, gelijkrichten zenerdiodes. De belangrijkste actieve elementen zijn transistoren en elektronenbuizen, (nog) zelden worden tunneldioden toegepast. Geïntegreerde schakelingen bevatten een aantal componenten die te zamen op één halfgeleider plaatje (chip) zijn vervaardigd en een elektronische schakeling op zich vormen. Voorbeelden daarvan zijn de zgn. operationele versterkers en digitale (logische) schakelingen.
Er wordt naar gestreefd dat de werking van elektronikacomponenten zo min mogelijk afhankelijk is van de frequentie van de signalen, voor condensatoren en zelfinducties betekent dit dat de principiële frequentie-afhankelijkheid zo goed mogelijk wordt benaderd.
