[Gr. dokein, schijnen], o., in de vroegchristelijke kerk de leer, dat Christus slechts in schijn een lichaam had.
Volgens docetisme is ook het lijden van Christus slechts schijn geweest. De leer werd vooral voorgestaan door Markioon en de gnostici (agnosticisme) en bestreden in het evangelie en de brieven van Johannes.
