m. (-en), (psychiatrie) toestand van functievermindering, die na een psychose soms blijft bestaan.
Een defecttoestand treedt vooral op wanneer de psychose ernstig is geweest: de patiënt is psychisch niet meer zoals hij vóór zijn ziekte was. Meestal uit een defecttoestand zich in een vermindering van de mogelijkheid tot contact met mensen of een gebrek aan initiatief of werklust. Soms kan een patiënt geen echte belangstelling voor zijn omgeving meer opbrengen. Een echte defecttoestand komt door de moderne behandeling en de kortere opnameduur in een psychiatrisch ziekenhuis aanzienlijk minder vaak voor dan vroeger.
