m. (-tonen), toon met een verschillende frequentie die wordt waargenomen bij het beluisteren van twee zuivere tonen.
Combinatietonen ontstaan doordat het menselijk gehoororgaan niet-lineaire, d.w.z. vervormende eigenschappen heeft. Dit heeft tot gevolg dat wanneer een luisteraar twee zuivere tonen met frequenties f1 en f2 krijgt aangeboden, hij ook tonen waarneemt met andere frequenties, die overigens wel eenvoudig met f1 en f2 samenhangen. De bekendste combinatietonen zijn de verschiltoon met frequentie f2—f1 (als f2 > f1, anders f1—f2) en de somtoon met frequentie fl + f2, maar ook combinatietonen met frequenties van b.v. 2f2 f1 zijn dikwijls waarneembaar.
