[Gr. cholas, ingewanden], v., besmettelijke acute darmziekte.
(e) Cholera wordt gekenmerkt door frequente waterdunne (‘rijstewater’—) ontlasting en hevig braken. De ziekte wordt veroorzaakt door de kommavormige bacil →Vibrio cholerae (in 1884 ontdekt door R. →Koch) of door V. El Tor. Na de incubatietijd (2—5 dagen) ontstaat een heftige diarree, meestal tevens gevolgd door braken. In haar klassieke vorm verloopt de cholera zeer acuut, waarbij de patiënt in korte tijd grote hoeveelheden vocht kwijtraakt (soms 15 l per etmaal) en daardoor snel in →shock raakt. Er komen tijdens een epidemie echter veel lichte gevallen voor, die niet te onderscheiden zijn van een gewone diarree. Met de ontlasting en ook met het braaksel van een cholerapatiënt komen miljarden Vibrio’s naar buiten. Besmetting vindt plaats door rechtstreeks contact, of via voedsel of drinkwater dat verontreinigd is met de ontlasting van een choleralijder.
De behandeling van cholera bestaat voor het belangrijkste deel uit toediening van intraveneus vocht, om de shock te voorkomen, resp. te bestrijden. Antibiotica (tetracyline) komen op de tweede plaats. Aangezien in onderontwikkelde gebieden behandeling vaak te laat of in het geheel niet geschiedt, is de sterfte aan cholera door de gevolgen van de shock zeer hoog (60—70 %). Bij tijdige vochttoediening in grote hoeveelheden kan cholera meestal genezen worden. Een genezen patiënt die soms niet ernstig ziek is geweest, kan nog enige tijd bacillendrager blijven, dus doorgaan bacillen te lozen met zijn ontlasting, en vormt daardoor een groot gevaar voor de omgeving. Uit voorzorg kan men zich laten vaccineren tegen cholera. De bescherming duurt slechts kort (zes maanden) en is niet absoluut, zodat andere voorzorgsmaatregelen, zoals zorgen voor betrouwbaar voedsel en drinken, nodig blijven. Bij elke ernstige diarree, opgelopen in een gebied waar cholera voorkomt, moet met de mogelijkheid van cholera rekening gehouden worden.
