m.,
1. stroomsterkte van bloed in de bloedvaten;
2. stroom van bloed.
Hoewel er in de loop van de tijd veel methoden zijn ontwikkeld voor het meten van de stroomsterkte in de bloedvaten zijn er slechts weinig nog gangbaar. Een eerste (indirecte) methode bestaat daaruit, dat men op twee plaatsen in het bloedvat, niet te ver van elkaar verwijderd, tegelijkertijd de druk meet. Met behulp van de relatie tussen druk en stroomsterkte is deze laatste dan te berekenen. Een tweede methode maakt gebruik van ultrageluid. Men zendt geluidspulsen van zeer hoge frequentie stroomopwaarts en stroomafwaarts in het bloedvat. Aangezien de voortplantingssnelheid van het geluid afhankelijk is van de snelheid van het medium waarin de geluidsgolven voortbewegen, is het mogelijk uit het gemeten tijdsverschil (in de orde van 10-10 s) de stroomsterkte te berekenen.
De derde en meest toegepaste methode is de elektromagnetische. Hierbij brengt men aan weerszijden van het bloedvat de polen van een magneet. In het bloed bevinden zich elektrisch geladen deeltjes. Deze zullen onder invloed van het magnetisch veld afbuigen van hun oorspronkelijke baan. Daardoor veroorzaken ze een elektrisch veld dat zowel loodrecht staat op de as van het bloedvat, als op de stroomrichting. Dit elektrisch veld wordt gemeten met behulp van een paar elektroden.
De grootte van dit veld blijkt een goede maat voor de stroomsterkte. In de technische uitvoering wordt een soort manchet om het bloedvat aangebracht. In dit manchet bevinden zich zowel de polen van de magneet voor het opwekken van het magneetveld als de elektroden voor het meten van het elektrisch veld.
