Gen betrokken bij de regulatie van de bloedvaten bij chronische inspanning en de duikreflex; heeft een afwijkende variant bij mensen die zeer lang onder water kunnen blijven
BDKRB2 staat voor “bradykinine receptor β2”. Het is een membraaneiwit dat werkt als een G-proteïne-gekoppelde receptor en tot expressie komt in endotheelcellen (cellen die de bloedvaten bekleden). De receptor regelt de vasodilatatie-respons (verwijding) van de bloedvaten; doordat de endotheelcellen enigszins van elkaar wijken kan vocht uit de bloedbaan naar de weefsels stromen.
Het BDKRB2-gen is polymorf. De variatie tussen mensen wordt in de sportwetenschappen onderzocht in verband met de “duikreflex”, een syndroom van reacties gekenmerkt door apneu, langzame hartslag, vasoconstrictie van perifere bloedvaten en bescherming van de bloedstroom naar het hart en de hersenen. Een polymorfie, genaamd –9/+9 (een indel van 9 basen) wordt in verband gebracht met hogere activiteit van de bradykine-receptor, efficiëntie van spierfuncties en hogere atletische prestaties. Echter het bewijs daarvoor is discutabel.
Het gen kwam ook naar voren in een studie naar het duiken van Bajau-mensen, een volk uit Sulawesi, dat permanent aan de waterkant leeft, 60% van hun werkdag in het water doorbrengt en een buitengewoon vermogen heeft om met ingehouden adem onder water te jagen op vis. Men noemt ze “zeenomaden”. Sommige mannen kunnen tot 70 m diep duiken zonder hulpmiddelen. Ze hebben een uitzonderlijk grote milt die contraheert bij het duiken. In een genetische vergelijking met een verwante, maar minder sterk aan water gebonden stam bleek een SNP-variant van het BDKRB2-gen onderscheidend; 18% van de Bajau en minder dan 1% bij andere stammen had deze variant. Een ander gen, PDE10A, dat regulerend werkt op de milt, bleek ook betrokken bij de duikrespons.
