Deze gedachte wordt in de 17de eeuw aangetroffen bij Brederoo I, 130, 756: Het spa-berouw doet selden baet; De Brune, Bank. 2, 100: Berouw te laet, en doet gheen baet; Willem Leevend, IV, 72.
Bij andere of dezelfde schrijvers wordt de meening verkondigd, dat berouw nooit te laat komt; vgl. Gruterus I, bl. 94: Berou quam noitte laat; De Brune, 493: Berouw quam nimmermeer te laat. Zie Harreb. III, 124.
