Een scheikundige term. Meestal wordt hij in één adem genoemd met vetzuren of-om het een tikkeltje eigentijdser te zeggen - carbonzuren.
Dat zijn combinaties van koolstof- en waterstofatomen met een ‘staartje’ dat de hele toestand zuur maakt. En met zuur bedoel ik niet de smaak van citroenen of azijn (al heeft dat alles met carbonzuur uit te staan), maar zuur als tegenvoeter van een base. Het verschil tussen die twee is onder de desbetreffende kopjes uitgelegd. Het is ruimschoots voldoende één ervan te lezen. De koolstofatomen kunnen op twee verschillende manieren aan elkaar gekoppeld zitten. Populair gezegd: met één of met twee schroeven.
Draaien we zo’n tweede schroef los, dan zit enerzijds de boel nog altijd stevig in elkaar, terwijl anderzijds bij elk van beide koolstofdeeltjes één schroefgat vrijkomt om iets anders te bevestigen. Stel voor dat we aan elk één waterstofatoom vastdraaien, dan hebben we die plek van waterstof verzadigd. Dat soort mogelijkheden komt natuurlijk vaker voor, naarmate koolstofslingers langer zijn en meer vertakt. Onverzadigde vetzuren zijn over het algemeen vloeibaar en verzadigde vast. Met een foefje kan men onverzadigde verzadigen, want vloeibaar spul is nog wel eens lastig te hanteren. De grote kreet van de laatste tijd wil dat onverzadigde vetzuren stukken gezonder zijn dan verzadigde.
Ofschoon experts als dr. R.A. Passwater een addertje onder het gras ontdekten. Kanker begint vaak met een beschadiging van het oppervlak dat de ene lichaamscel van de andere scheidt, het membraan. Dat gebeurt vooral door stoffen die gemakkelijk ander materiaal aan zich trekken, zoals... onverzadigde vetzuren. U hoeft overigens niet bang te zijn dat uw schrapje broodbeleg u met een tumor op zal zadelen.
Maar de studie van dr. Passwater leert wel dat alles betrekkelijk is.
