(Langbroekerdijk A 99) is een forse, omgrachte en vrijwel vierkante woontoren, waarschijnlijk uit de tweede helft van de 13de eeuw. De toren werd aan het einde van de 18de eeuw opgenomen in een neoclassicistisch landhuis, maar dit huis werd in 1944 door een bombardement deels verwoest en vervolgens in 1968 gesloopt.
Bij de restauratie in 1968-'70, onder leiding van architect E.A. Canneman, kreeg de toren zijn middeleeuwse gedaante terug.Het gebouw heeft nu kleine vensters, een gekanteelde borstwering met schietgaten, een schoorsteen en een schilddak, alles overeenkomstig 18de-eeuwse tekeningen en prenten van de ridderhofstad. Aan de hand daarvan reconstrueerde men ook de slotgracht, de houten brug die van de voorburcht naar de hoofdverdieping van de toren leidt en het 17de-eeuwse woonhuis met stal op de voorburcht. Uit 1865, toen men het landhuis moderniseerde, dateren ook de brug, het monumentale toegangshek en het gepleisterde koetshuis.
Tegenover het huis was in het begin van de 19de eeuw een overtuin in landschapsstijl aangelegd, die visueel werd afgesloten door de boerderij ‘Rijnvoort’ (Langbroekerdijk A78-80), een geel gepleisterde dwarshuisboerderij uit omstreeks 1815. Het woongedeelte heeft een lage verdieping en schilddak. De voorgevel telt in het midden drie tuindeuren tussen pilasters. Links van het gebouw ligt een neogotisch tuinhuisje.
