De stemtoonhoogte is de toonhoogte van de kamertoon of diapason, in de muziektheorie a' genoemd terwijl de wetenschappelijke benaming A4 is.
Internationaal is deze toonhoogte in het midden van de 20e eeuw vastgesteld op een frequentie van 440 Hz. Door middel van een stemvork is deze kamertoon beschikbaar voor het stemmen van een muziekinstrument.
Overigens is de zogenaamde temperatuur van het stemmen weer een heel ander fenomeen, dat losstaat van de discussies die nog immer worden gevoerd over de hoogte van de stemtoon.
Voor de invoering van de standaard van 440 Hz was in veel landen de door de regering van Oostenrijk in 1885 aanbevolen waarde van 435 Hz gebruikelijk.
Volgens muziekonderzoeker Maria Renold verkoos in een test 90% van de luisteraars voor muziek van de op 432 gestemde instrumenten boven die welke op 440 Hz waren gestemd.
De Oostenrijkse mysticus Rudolf Steiner en zowel Luciano Pavarotti als Renata Tebaldi waren omwille van het sparen van hun stem voorstander van de 432 Hz. Musici in het oude Egypte zouden hun muziekinstrumenten ook op 432 Hz hebben afgestemd.
