binnen de bebouwde kom van een stad aangelegde gazons, parken, rijen en groepen bomen en struiken. De functie van stedelijke groenvoorzieningen ligt vooral in visuele verfraaiing van het stadsbeeld (kijkgroen), verder kan men er wandelen.
Het beheer is erg intensief: veel schoffelen, harken, spitten, bemesten, spuiten met bestrijdingsmiddelen enz. Tegenwoordig is er, min of meer als vervolg op de gewijzigde inzichten ten aanzien van het wegbermbeheer, en dank zij het sterkere milieubewustzijn, behoefte aan meer variatie bij inrichting en onderhoud van groenvoorzieningen. Men verlangt een wat meer natuurlijk uiterlijk (meer wilde planten) en minder intensief onderhoud. De opkomst van natuurtuinen en -parken is daar een voorbeeld van. Daarnaast is er het verlangen meer gebruik te kunnen maken van groenvoorzieningen (gebruiksgroen). Daarbij denkt men aan integratie met volkstuintjes, speelgelegenheden voor kinderen enz. Met verruiming van de recreatieve mogelijkheden hoopt men de leefbaarheid van de stedelijke omgeving te verhogen.Aan het eind van de jaren zeventig zijn er door verschillende stedebouwkundigen vraagtekens gezet bij het nut van stedelijk groen. Zij voeren aan dat het stedelijk groen in feite surrogaat is voor de natuur en de trek naar buiten niet geringer maakt. Ook wijzen zij erop dat de groenvoorziening de af te leggen afstanden vergroot en dus het verkeer intensiveert, bovendien gaat de ruimte die het groen inneemt ten koste van de groene ruimte buiten de stad. Zij willen een stad juist zeer compact bouwen, waardoor zij weinig ruimte inneemt. Hun ideeën zijn min of meer uitgevoerd in de nieuwe Belg. universiteitsstad Louvain-la-Neuve (50000 inw. op 350 ha).
De discussie tussen voor- en tegenstanders van stedelijk groen stoelt niet op diepgaand onderzoek naar het werkelijke nut van stedelijk groen. Uit het weinige onderzoek blijkt wel dat de waardering ervan over het algemeen groot is.
