(v.),
1. (alg.), de mogelijkheid van een organisme om zich binnen bepaalde grenzen aan te passen aan (gewijzigde) omstandigheden.
2. (stotteren), het afhemen van stotterverschijnselen bij het herhaaldelijk lezen van een tekst.
3. (gehoor), het feit dat bij het langdurig aanbieden van een toon de geluidswaameming vermindert;
~theorie,
een theorie over agrammatisme die ervan uitgaat dat het afwijkend taalgebruik van een patiënt geen rechtstreeks gevolg is van het onderliggend defect, maar van een min of meer bewuste aanpassing daarvan; correctieve herstelstrategie waarbij de patiënt d.m.v. herhaling van een zinsdeel de zinrepresentatie tracht te herstellen;
pathologische
~, het feit dat door het optreden van vermoeidheid een zachte toon na verloop van tijd onhoorbaar wordt, als de intensiteit niet wordt opgevoerd;
preventieve
strategie waarbij de patiënt gebruik gaat maken van zinsvormen en elliptische uitingen om fouten te voorkomen; rc~, aanpassing aan zwakkere stimuli,
