Een politiek die erop is gericht buiten politieke verwikkelingen in andere landen te blijven.
De Verenigde Staten hebben het principe van het isolationisme lange tijd gehuldigd. De Monroe doctrine uit 1823 waarschuwde Europese landen zich niet met het Amerikaanse continent te bemoeien; tegelijk verklaarden de Amerikanen dat ze vooral waren geïnteresseerd in de politieke zaken van het westelijk halfrond en zich dus op hun beurt niet met Europa wensten te bemoeien.
Hoewel de Verenigde Staten in 1917 bij de Eerste Wereldoorlog raakten betrokken, was het isolationisme binnen de VS zo sterk, dat ze niet toetraden tot de Volkenbond. Er heerste in de Verenigde Staten een sterke afkeer van `verstrikkende allianties'.
De Japanse aanval op de Amerikaanse vlootbasis in Pearl Harbor op 7 december 1941 maakte niet alleen de weg vrij voor Amerikaanse deelname aan de Tweede Wereldoorlog, maar betekende ook het einde van het Amerikaanse isolationisme. De Verenigde Staten trokken zich na de oorlog niet opnieuw terug; integendeel, zij ontwikkelden zich tot een supermacht, die zich nadrukkelijk met de wereldpolitiek bemoeide.
