Indonesisch staatsman.
Hatta studeerde van 1923-32 aan de Handelshogeschool in Rotterdam. Hij werd bestuurslid van de Perhimpunan Indonesia (PI, Indonesische Vereniging), een vereniging van Indonesische studenten in Nederland. Enkele PI-leden richtten in 1927 een partij op die in 1928 Partai Nasional Indonesia (PNI, Nationale Indonedische Partij) werd genoemd. Hatta werd in 1927 gearresteerd wegens ontoelaatbare uitdrukkingen in een artikel in het orgaan van de PI. Wegens gebrek aan bewijs werd hij vrijgesproken. Teruggekeerd in Indonesië nam hij deel aan een actie van de Pendidikan Nasional Indonesia (PNI, Nationale Indonesische Scholingspartij). In februari 1934 werd hij gearresteerd. Tot de komst van de Japanners in 1942 bleef Hatta geïnterneerd.
Tijdens de Japanse bezetting werkte Hatta net als Sukarno met de Japanners samen om op termijn de onafhankelijkheid van Indonesië te kunnen realiseren. Samen met Sukarno riep hij twee dagen na de Japanse capitulatie op 15 augustus 1945 de Indonesische onafhankelijkheid uit. Overigens was deze daad afgedwongen door jonge militante Indonesiërs, die de gevestigde leiders te traag vonden reageren. Hatta werd vice-president van de Indonesische republiek. Op 19 december 1948 werd hij door de Nederlanders gevangengenomen. In de loop van 1949 werd hij vrijgelaten. Als leider van de republikeinse delegatie nam hij deel aan de conferentie die de soevereiniteitsoverdracht van Nederland aan Indonesië mogelijk maakte.
Na de soevereiniteitsoverdracht op 27 december 1949 was Hatta tot augustus 1950 premier. Daarna was hij tot december 1956 vice-president. Hatta trad na meningsverschillen met Sukarno af.
Hatta doceerde na zijn aftreden economie aan de universiteit van Yogyakarta en aan de militaire academie van Bandung. In 1960 werd hij gedwongen zijn colleges te staken. In 1970 benoemde president Soeharto Hatta tot persoonlijk adviseur op het gebied van de bestrijding van corruptie. Hatta rondde zijn taak in korte tijd af, en trok zich vervolgens uit het openbare leven terug.
