In navolging van Cannon en Washburn dacht men dat het hongergevoel rechtstreeks samenhing met de samentrekkingen van de maag; later bemerkte men dat verwijdering van dit orgaan geen enkele wijziging in dit gevoel bracht.
Vermindering van het suikergehalte in het bloed vormde evenmin een verklaring voor het hongergevoel, dat samenhangt met een ingewikkeld psychofysiologisch mechanisme. Sommige feiten (wanneer een normaal dier bloed ontvangt van een uitgehongerd dier, treden er maagcontracties op) doen geloven dat er een specifiek → hormaan bestaat, dat inwerkt op de hersenbasis (hypothalamus) waar zich de centra bevinden die de honger vrij baan geven en afremmen, centra waarvan het bestaan aangetoond is. Prikkeling ervan door zintuiglijke beïnvloeding (gezicht, reuk en smaak) of → emoties, veroorzaakt honger of verzadiging.
