na langen tijd. Bij de Germanen was een misdaad of andere rechtzaak na één jaar „verjaard”, d.w.z. kon niet meer gestraft worden.
Evenwel werd aan dien termijn nog een tijd toegevoegd, en wel zooveel dagen, als men noodig had, om den beschuldigde voor het gerecht te dagen. Deze indaging moest drie maal plaats hebben, telkens met 14 nachten en één dag er tusschen, dus in ’t geheel 6 weken en 3 dagen. In de uitdrukking „jaar en dag” wil dag dus niet zeggen een etmaal, maar veel langer. „Jaar en dag” was dus door het gebruik of de wet aangenomen als de uiterste termijn, waarbinnen de misdaad gestraft kon worden. Hieruit ontwikkelde zich later de bet. van: zeer lang, gedurende langen tijd: „Hij studeert al jaar en dag in de medicijnen, maar hij heeft nog steeds geen examen gedaan.”
