Volgens de Grieksche mythologie was Tantalus een koning in Lydië en een bijzondere gunsteling der góden, die hij meermalen te gast had. Om hun alwetendheid op de proef te stellen, zette hij hun eens zijn . zoontje, als gerecht toebereid, met andere spijzen voor.
Doch Jupiter bemerkte het en zoodoende werd de booswicht tot een verschrikkelijke straf veroordeeld. In de onderwereld werd hij, brandend van dorst, in een heldere beek geplaatst, waarvan het water tot de kin reikte; doch zoodra hij wilde drinken, week het lavende vocht terug. Bovendien, hingen boven zijn hoofd aan een twijg de heerlijkste vruchten, maar zoodra hij ze wilde plukken om zijn razenden honger te stillen, werden ze plotseling buiten zijn bereik getrokken. Zoo spreken wij nog steeds van een Tantalus-kwelling, waarmee men te kennen geeft, dat iets, waarnaar wij vurig verlangen en dat als ’t ware voor ’t grijpen ligt, toch niet in ons bezit komt. Zoo zegt men ook: iemand tantaliseeren = hem vruchteloos doen watertanden van verlangen; hem tergen met iets, dat hij gaarne heeft, maar niet ontvangt.
