I. vĕro, ōnis, m. = veru, werpspies.
II. vērō, adv.
1. in waarheid, inderdaad, werkelijk, zeker, enim vero, zie enimvero; immo v., zie immo; ego vero cupio te ad me venire (aan het begin van een brief), ik wens werkelijk, Cic.; ter versterking verbonden, hercle vero, Ter. | in antwoorden, ter bevestiging of bekrachtiging, dikwijls vooropgeplaatst = ja wel, zeker, vero, mea puella, Cic., explicabis? vero, Cic.; in ontkennende antwoorden, minime vero, Cic.; in schriftelijke antwoorden, ego vero, Servi, vellem . . . in meo gravissimo casu affuisses, Cic. | bij uitnodigingen enz. = toch, cape vero, Pl., ostende vero, Pl. | bij een climax = eerst, zelfs, ja zelfs, in mediocribus vel studiis vel officiis, vel vero etiam negotiis contemnendum, Cic., tum vero cemeres, Sall.
2. overdr., als adversatieve partikel, = echter, evenwel, illud vero plane non est ferendum, Cic.; bij overgangen in de rede, nec vero tibi de versibus respondeo, Cic.
