berust op de onmogelijkheid zich over „absolute bewegingen” uit te spreken. Hoe een beweging verloopt hangt geheel af van de plaats waar de beschouwer zich opgesteld heeft.
Hierop berust het relativiteitsprincipe der mechanica: Door generlei mechanisch gebeuren is het mogelijk in een zich bewegend systeem de rechtlijnig eenparige beweging ervan vast te stellen. Een waarnemer in een afgesloten geluiddichte, trillingsvrije goederenwagon kan op een rechtlijnig baanvak niet vaststellen of een trein stilstaat dan wel zich met constante snelheid voortbeweegt. Wel kan hij het afremmen of het optrekken van de trein constateren, want dan is er geen sprake meer van een eenparige beweging. Onderkende de z.g. klassieke mechanica reeds het ontbreken van een absoluut rustend stelsel (Galileï, Newton), Einstein toonde in 1905 met zijn speciale relativiteitstheorie ook het relatieve van de begrippen „lengte” en „tijd” aan. In de algemene relativiteitstheorie (1916) verklaarde Einstein de gravitatie aan de hand van niet eenparig rechtlijnige bewegingen waardoor het eertijds ingevoerde verschil tussen „trage” en „zware” massa* practisch verviel.
