(1) (filosofie),: leer, die tussen het physische en psychische zulk een verhouding aanneemt, dat beide aan elkaar beantwoorden (d.w.z. dat de verschijnselen van beide parallel lopen), zonder evenwel identiek aan elkaar te zijn (Psychophysisch P.). De harmonie wordt verklaard door een voorbeschikking van God (Leibniz’ leer der Harmonia praestabilita) of door een voortdurend ingrijpen van God (occasionalisme)
(2) in de letterkunde: dichterlijke vorm, vooral gebruikelijk in de Hebr. poëzie, waarbij in twee bijeenbehorende regels, dezelfde gedachte op verschillende wijzen wordt uitgedrukt.
