1907 door G. Braque en P.
Picasso gebrachte kunstopvatting die de door lichtwerkingen en perspectiefgebruik gewekte illusie der vormen in de ruimte verving door een geometrisch spel van volumina (kubussen e.d.) in rhythmische continuïteit, met intervallen van schaduwen en met aan werktuiglijke orde onderworpen kleurovergangen. Niet de schoonheid doch de ..quintessens” der dingen wenste men aldus uit te drukken. In het K. speelden zich binnen deze algemene begripslijn nog verschillende periodes af, waarvan de laatste (sedert 1925), waarin de vaststelling van het plastische schema niet langer wiskundig geschiedt maar aan het instinct wordt overgelaten, een overgang vormt naar het Surrealisme*. Bekende kubisten waren resp. zijn; Marcoussis, Survage, Lipschitz (beeldh.), La Serna, Glinka. In Ned. ondergingen Schelfhout, Sluyters en vnl. Gestel de invloed van het K.
