de naam van vier pausen van Italiaanse afkomst:
I (625-638) stichtte in de Kerk veel verwarring, daar hij de draagwijdte van het monotheletisme niet doorgrondde, en door zijn voorschriften (waarbij geen sprake was van een pauselijke uitspraak ex cathedra) de dwaalleer onbewust bevorderde. Deze houding bracht het zesde oecumenische Concilie van Constantinopel er toe H. te veroordelen. Deze kwestie werd op het Vaticaans Concilie door de tegenstanders van de pauselijke onfeilbaarheid ter tafel gebracht.
II (1124-1130) werd in een strijd om de Duitse troon gewikkeld, na het uitsterven van het Salische Huis. Met de steun van de paus beklom Lotharius van Saksen de troon.
III (1216-1227), legde grote ijver aan de dag voor het uitvaardigen van kruistochten; herhaaldelijk in 'conflict met Frederik II, die hij in 1220 tot Duits keizer kroonde.
IV (1285—1287) trachtte tevergeefs de Franse heerschappij op Sicilië te herstellen.
