(van Lat. decadere, in verval raken of verkeren, in elkander zakken), kunstenaars wier werk tekenen van verval, van ontbinding der geestelijke normen en vooral der geestelijke inhouden vertoont. In de lit. speciaal die kunstenaars tussen
1850-1900, die op grond van bepaalde veranderingen in de gehele culturele situatie tot een uiterste, ,.ziekelijke” verfijning van de geest en van het zintuiglijke zijn geraakt en uit die overrijpheid van beschaving een poëzie scheppen van de hoogste sensibiliteit, sterk exotisch, schoonheid zoekend om haars zelfs wille , zonder betrekkingen tot de normen van een gezond leven, en niet zelden vrij ruggegraatloos. Voorlopers van de D. kan men Heine, Byron, Leopardi, De Musset noemen; Baudelaire is hun gangmaker; tot hen behoren spec. Verlaine, Huysmans, Bang, Tsjechow, Oscar Wilde, in zekere zin D’Annunzio. In de laatste decennia der eeuw spreekt men van het ,,fin-de-siècle”.
