(1872-1945), Vlaams schrijver, van 1901-1923 prof. te Brussel, sedert 1923 prof. te Gent, in 1930 de eerste rector van de vervlaamste universiteit, was een van de stichters van Van Nu en Straks, dat een literaire hernieuwing inluidde, verdedigde aanvankelijk anarchistische ideeën (Kritiek der Vlaamsche Beweging, 1895) ging tot het socialisme over, zetelde in de Belg. Senaat.
Zijn invloed is aanzienlijk in de Vlaamse Beweging, die hij boven haar provincialisme wilde verheffen ("Wij willen Vlamingen zijn, om Europeërs te worden”). Hij schreef twee romans, De Wandelende Jood (1906) en Twee Vrienden (1944), essays en critiek (Verzamelde opstellen, 1904, 1905; Beschouwingen, 1942; De Vlaamsche Letteren van Gezette tot heden, 1938) en een synthese van de ontwikkeling der Europese plastiek en schilderkunst Van de Catacomben tot Greco, 1946.
