is een tijdruimte, die kleiner is dan een maand en een steeds even groot aantal dagen omvat. Zij is niet een indeeling van maand of jaar, maar een kunstmatige indeeling van den tijd, die van de eene maand in de andere grijpt en van het eene jaar in het andere.
De dagen hebben daarbij eigen namen of worden onafhankelijk van iedere andere tijdsindeeling geteld. In dezen zin kenden de oude Romeinen de w. niet.
Zij hadden het analoge begrip Nundinum, dat 8 dagen omvatte, waarvan de laatste dag (die markt-, later ook gerechtsdag was) Nundinae heette en de overige dagen genoemd noch geteld werden.De w. van 7 dagen ontleenden de Romeinen in den Keizertijd aan de Joden. Dezen noemden den laatsten dag daarvan Sabbath en vierden hem op bijzondere wijze (Exod.20,8-11),terwijl de andere dagen eenvoudig geteld werden. Een andere w. van 7 dagen kregen de Romeinen van Egypte, die van de Joodsche hierin verschilt, dat haar eerste dag met den Joodschen Sabbath samenviel. De daarin gebruikelijke namen der dagen berustten op astrologische overwegingen.
Ook de Christenen namen de Joodsche w. van 7 dagen over, maar verlegden, om zich van de Joden te onderscheiden en ter herinnering aan Christus’ Verrijzenis (Mt.28.1; Mc.24.1; Lc. 24.1; Joh.20.1) den feestdag naar den eersten dag, den Zondag. De dagen noemden zij, evenals de Egyptenaren, naar de planeten, wat in onze dagnamen nog naleeft in → Zondag, Maandag en Zaterdag. In de Kerk werden deze namen al spoedig vervangen door: Dag des Heeren (Dominica) voor Zondag, en 2e, 3e, 4e, 5e en 6e dag voor Maandag enz., terwijl Sabbath voor Zaterdag gesteld werd. In het burgerlijk leven werden de w. en de Zondag als feestdag eerst officieel geldig door zekere bepalingen van keizer Constantijn (321), waarin zich overigens een Christelijke tendens niet laat aantoonen.
v. Campen.
Voor liturgische week, zie → Liturgische beweging.
Voor Feest der weken, zie → Weken (Feest der).
