(geol.). Een v. is een gebied met zeer weinig reliëf. Gewoonlijk worden de lager dan 200 m gelegen v. als laagvlakten aangeduid, terwijl de hooger gelegene hoogvlakten genoemd worden (voorbeelden: Noord-Duitsche Laagvlakte, Zwabisch-Beiersche Hoogvlakte). Naargelang van de ligging worden kustvlakten en continentale vlakten onderscheiden.
V. kunnen door sedimentatie of door denudatie ontstaan. Tot het eerste type behooren de v., bestaande uit mariene sedimenten, die door een geringe opheffing thans boven het zeeniveau liggen en dus kustvlakten vormen. Meestal zetten zich deze kustvlakten nog een eind onder zee voort en vormen dan het onderzeesche plat, dat vele vastelanden gedeeltelijk omgeeft. Door rivierafzettingen gevormde v. vinden we in de groote stroomvlakten der aarde (Po-, Mississippi-, Gangesvlakten).
Ook de Ned. diluviale puinkegel is door rivierafzettingen opgebouwd. De denudatievlakten zijn ontstaan, doordat verweering en erosie het reliëf weggesleten hebben, zoodat een → schiervlakte of primaire rompvlakte ontstond. Hol.
