Communisme in belgië - Invloed in België. Het bestaan van het communisme in België, als een gedachtenstrooming, waarmee ook rekening dient gehouden, kwam vooral tot uiting met de Wetgevende verkiezingen van 1921.
Tot dan toe werd er vooral door socialisten met minachting over gesproken. De communisten kwamen toen in twee arrondissementen op en behaalden 1% op het aantal geldige uitgebrachte stemmen, doch verwierven geen enkelen zetel in het parlement. Eerst 5 April 1925 kregen zij twee vertegenwoordigers in de Kamer. Hier volgen enkele cijfers, door de communisten bij de verkiezingen behaald:
Het belang van de dubbele strekking, nl. de Trotskijisten en Stalinisten, is in België zeer gering. Het overwegend aantal communisten volgt zeer getrouw de leiding van de Internationale van Moskou. Zij maken het in vele nijverheidsgewesten den socialisten zeer lastig, maar vertegenwoordigen tot dusver (1934) geen groot gevaar voor het land; het is echter een feit, dat, met de moeilijke economische omstandigheden en in het bijzonder de diepe economische crisis, de communisten vele arbeiders medesleepen, wat zeker gevaarlijk kan worden in de toekomst.
Opvatting van de communisten in België. Wanneer bij de socialistische actie in België de termen „collectivisme”, „omwenteling” en „vernietiging van den privaateigendom” veel meer als propagandamiddel dan wel als een overtuiging worden gebezigd, is het geheel anders gesteld bij de communisten.
In de communistische opvatting der maatschappij is er geen sprake van macht en invloed te verzekeren aan den arbeidersstand. Het komt er op aan den patroon te doen verdwijnen, want volgens hen is het onzin de huidige maatschappelijke orde te willen hervormen, het huidige regime te willen verbeteren: er is maar één weg: de radicale omwenteling door geweld.
Daarom willen de communisten de arbeiders voorbereiden, om na de verwachte omwenteling den nieuwen staat te kunnen opbouwen, zij willen van hen eerst overtuigde communisten maken, die bereid zijn alle offers te brengen om de revolutie te verwezenlijken.
Vandaar in hun organisatie de ijzeren tucht, de radicale ordewoorden, die blindelings dienen gevolgd door hun volgelingen.
De organisatie der communisten. Ingevolge de besluiten van het 5e Congres van de Internationale van Moskou, in 1929 gehouden, werden de communistische partijen en syndicaten in al de landen hervormd op de basis der „ondememingscellen”. Het is dus in het arbeidsmidden zelf, dat de communistische partij haar invloed eigenlijk doet gelden. Practisch kan men in hun groepeeringen drie graden onderscheiden: de cel, de straal en de Federatie.
Zoodra enkele communistische arbeiders van éénzelfde onderneming elkaar kennen, moeten zij één cel vormen, bestaande uit overtuigde communisten met uitsluiting van alle anderen. Ten einde het bestaan der cel geheim te houden, wordt deze door een bepaald nummer aangeduid, dat veranderd wordt, wanneer zulks noodig zou blijken. De leden der cel moeten zich beijveren de beste arbeiders te zijn en er een gewetensplicht van maken, de mentaliteit der arbeiders met communistischen geest te doordringen en bij hen den geest van opstand op te wekken. Verder wordt langs de cel, in het geheim natuurlijk, communistische propaganda gemaakt in de onderneming.
Is het aantal leden der cel tamelijk uitgebreid, dan wordt er overgegaan tot de oprichting van een „Fabrieksraad” met drie afdeelingen: een afdeeling van propaganda, een voor opvoeding en een voor techniekers. De tactiek der communisten bestaat daarin, de arbeiders in de onderneming stelselmatig van hun gedachten te doordringen. De leden van de cel blijven aangesloten bij een socialistische of Christelijke vakvereeniging, maar doen daarin aan sluiksche „noyautage”.
De straal is tenslotte niets anders dan een verbond van verschillende fabriekscellen van een bepaald gewest. De straal moet zorgen, dat in alle ondernemingen cellen worden opgericht, hun werking nagaan, de communistische bladen en vlugschriften verspreiden en de communistische mentaliteit aanwakkeren.
De groepeering der stralen van een bepaald gebied wordt Federatie genoemd. Die Federaties staan rechtstreeks onder de leiding van het Centraal Bureel, dat op zijn beurt rechtstreeks is aangesloten bij de Ille Internationale van Moskou.
Hoewel de communisten ook in België zooveel mogelijk hun werking geheim houden, mag men toch aannemen, te oordeelen naar wat in hun bladen soms aangegeven wordt, dat op dit oogenblik een 12-tal Federaties bestaan, waarvan de meeste in het Walenland; de sterkste is ongetwijfeld die van Charleroi, die ongeveer 125 cellen telt. Het is wel kenschetsend hoe in Charleroi en in sommige nijverheidscentra van de provincie Luik de arbeidersmassa door de communisten werd medegesleept.
De organisatie der communistische jeugd heeft denzelfden vorm als die der volwassenen.
Bijzondere vermelding verdient ook de aanzienlijke antikoloniale propaganda, door de communisten in België gevoerd en de communistische propaganda, welke in Belgisch Kongo wordt doorgezet. Antwerpen is natuurlijk de basis dezer antikoloniale propaganda; daartoe beschikt het communisme in België over drie bijzondere organismen: de Anti-Imperialistische Liga, de Coloniale Afdeeling van de Communistische partij en de Clubs der revolutionnaire zeelieden. Tot zelfs op de groote schepen zijn communistische cellen ingericht.
Publicaties: Sinds 1 Januari 1930 verschijnen de vroegere dagbladen „Le Drapeau Rouge” en de Vlaamsche tegenhanger „De Roode Vaan” nog slechts wekelijks. Verder heeft men de Fransche tijdschriften: „Le Bulletin Communiste” en „Les cahiers des Militants”. Verder beschikken de meeste fabriekcellen over een eigen blaadje. In Antwerpen zelf worden door de „Club der revolutionnaire zeelieden” regelmatig vlugschriften en blaadjes uitgegeven, ten getale van 15, waarvan er in het Ned., Fr., Duitsch, Eng., Ital., Deensch, Lettoonsch, Zweedsch en Noorsch worden uitgegeven. Er worden verder vlugschriften in duizenden exemplaren en in verschillende talen verspreid.
Lit.: 2-maand. buil. v. d. Société d’Etudes Polit. Econ. et Soc., waarin regelmatig inlicht, over het c. in Belg.; voor de Organisatie zie men vooral het nr. v. 15 Sept. 1932.
Kuypers.