noemt men dat stelsel, dat aan de keizer (caesar) ook de hoogste macht (van de paus: papa) over de Kerk toeschrijft. Deze overschatting van de werkingssfeer en opdracht van de keizer leefde voort bij verschillende christelijke vorsten (vooral in het Byzantijnse Rijk: Justinianus I).
In de Middeleeuwen werd zij langzaamaan sterker teruggedrongen door de pauselijke macht, welk tegenwicht door de Reformatie werd weggenomen (zie de gevolgen bij Luther: Cuius regio eius religio, en het Anglicanisme). In later tijd werd het stelsel in gelaïciseerde vorm overgenomen door mensen als Febronius (Febronianisme) en Joseph II (Josephinisme). zie ook Kerk en Staat.
