Geoffrey Chaucer (ca. 1343-1400), een dichter die in het Middelengels schreef, was een van de belangrijkste figuren uit de geschiedenis van de Engelse literatuur. Hij wordt dan ook door de Engelsen 'Father of English literature' genoemd. Zijn bekendste werk is 'The Canterbury Tales'.
Chaucers literaire activiteit wordt vaak verdeeld in drie perioden:
De eerste periode omvat zijn vroege werk tot 1370, dat grotendeels gebaseerd is op Franse modellen zoals de 'Roman de la Rose' en de Guillaume de Machauts gedichten. Chaucers belangrijkste werken uit deze periode zijn 'The Book of the Duchess' (een allegorische klaagzang, geschreven in 1369 over de dood van Blanche, de vrouw van Jan Van Gent), en een gedeeltelijke vertaling van de 'Roman de la Rose'.
Tijdens de tweede ('Italiaanse') periode, die loopt tot ca. 1387, richt Chaucer zijn aandacht op werken van vooral Dante en Boccaccio. Belangrijke werken zijn 'The House of Fame', waarin de avonturen van Aeneas na de val van Troje worden verteld; 'Parliament of Fowls', dat vertelt over de paarvorming van de vogels op Valentijnsdag; en een prozavertaling van Boethius' De consolatione philosophiae. Eveneens uit deze periode zijn het onvoltooide 'Legend of Good Women', een poëtische vertelling over negen klassieke heldinnen; 'The Treatise on the Astrolabe' (een astrologische verhandeling die hij voor zijn zoon Lewis schreef); en 'Troilus and Criseyde' (op basis van Boccaccio's 'Filostrato'), een van de grote liefdesgedichten in het Engels.
Chaucers meesterwerk, 'The Canterbury Tales', geschreven na 1387, behoort tot de derde periode. Dit onvoltooide gedicht, ongeveer 17000 versregels lang, introduceert een groep pelgrims die reizen van Londen naar het heiligdom van Thomas Becket in Canterbury. Om de tijd te doden, vertellen ze elkaar verhalen. Samen vertegenwoordigen de pelgrims en hun verhalen een brede dwarsdoorsnede van het 14e-eeuwse Engelse leven.
