Dylan Marlais Thomas (Glamorgan, nu in Swansea, 27 oktober 1914 – New York City, 9 november 1953) was een in Wales geboren Brits dichter en prozaschrijver. Toen hij op 39-jarige leeftijd stierf, had hij een blijvende reputatie verworven als een dronken, zwervend en gedoemd dichter.
De jonge Thomas las alle poëzie van D.H. Lawrence, onder de indruk van diens levendige beschrijvingen van de natuur. Gefascineerd door taal, blonk hij uit in het Engels en het lezen, maar andere onderwerpen verwaarloosde hij. Op zijn zestien jaar ging hij van school en werd junior verslaggever voor de South Wales Evening Post.
In december van 1932 verliet hij zijn baan bij de Evening Post en besloot om zich voortaan full-time te wijden aan zijn poëzie. Het was in deze periode, in zijn late tienerjaren, dat Thomas meer dan de helft van zijn verzamelde gedichten schreef.
In 1934, Thomas was toen twintig, verhuisde hij naar Londen, won de Poet's Corner book prize, en publiceerde met veel succes zijn eerste boek, de dichtbundel 18 Poems. Thomas had het boek samengesteld uit een reeks poëzieschriften die hij in de loop der jaren had geschreven, een methode die hij ook zou toepassen met veel van zijn andere populaire boeken. Het was in deze periode van succes dat Thomas begon met zwaar drinken.
In tegenstelling tot zijn tijdgenoten T.S. Eliot en W.H. Auden was Thomas niet bezig met de behandeling van sociale en intellectuele thema's, en in zijn intense lyriek en emotionaliteit had hij meer gemeen met de romantische traditie.
De lezingen die hij van de jaren 50 doorheen de Verenigde Staten gaf, deden veel om poëzievoordrachten te populariseren. Ze vestigden echter vooral zijn faam als een tot de verbeelding sprekende flamboyante romantische dichter.
