(rea'lismə) o.
1. opvatting, leer betreffende de werkelijke dingen nl.
a. nuchtere opvatting van de dingen zoals zij in werkelijkheid zijn.
b. Wijsb. stelsel volgens welk de buitenwereld onafhankelijk van ons denken bestaat. Tgst. → idealisme.
c. Wijsb. Platonische leer dat de algemene begrippen een zelfstandig bestaan hebben als oerbeelden van de werkelijke dingen. Tgst. → nominalisme.
d. Wijsb. gematigd leer dat onze algemene begrippen werkelijk de bestaande dingen voorstellen, al zijn deze individueel.
2. streven van een kunstenaar naar het uitbeelden in hoge mate van de werkelijkheid. Syn. → naturalisme.
