('pu:nisə) mv. drie oorlogen tussen Rome en Carthago om de heerschappij in de Middellandse Zee.
1. 284-241. Grotendeels zeeoorlog om het bezit van Sicilië. Aanleiding ertoe gaven de Maraertijnen op dat eiland, die door koning HIERO II van Syracuse waren overwonnen. Een deel van hen riep de Romeinen, een ander deel de Carthagers te hulp. De Romeinen, door HIEROON II gesteund, versloegen onder DUILIUS de Carthaagse vloot 260 bij Mylae. In 256 landde REGULUS in Afrika, maar werd door XANTHIPPUS overwonnen. Sinds 247 stond HAMILKAR BARKAS aan het hoofd van de Carthagers in Sicilië; hij sloeg alle aanvallen van de Romeinen af, doch de nederlaag door LUTATIUS aan de Carthaagse vloot 241 bij de Egadische Eilanden toegebracht, dwong hem tot de vrede, waarbij geheel Sicilië aan Rome kwam.
2. 218-201. Uit Spanje brachten de Carthagers onder HANNIBAL de oorlog naar Italië, waaruit de Romeinen ze, eerst na vele nederlagen (o. a. bij de Ticinus 219) verdrijven konden.
3. 149-146, bewerkt door CATO de Oude, die de eis stelde. Carthago te verdelgen. Dit kon echter eerst 146, na taaie tegenstand van de Carthagers, door SOIPIO AEMILIANUS geschieden. Het gebied van Carthago werd, behalve een deel dat MICIPSA verkreeg, bij het Romeinse Rijk ingelijfd.
