('pat) m. (-s)
1. Algm. baanbreker.
2. Inz. lid aangesloten bij een vereniging van jongens die door voetreizen, oefeningen en pioniersarbeid, het verlenen van eerste hulp bij ongelukken enz., zich tot zelftucht lichamelijk en geestelijk sterken en „zich bekwamen om het beste levenspad te vinden”. Syn. boyscout.
Enc. De padvinders werden in 't leven geroepen gedurende de Boerenoorlog in Zuid-Afrika door de Engelse generaal Baden-Powell. Als kommandant van het belegerde Mafeking kwam hij op de gedachte om de jongens van de stad te verzamelen en hen hulpdiensten te laten verrichten, die geen volwassen kracht, doch voornamelijk handigheid en snelheid vereisen. De jongens bewezen onschatbare diensten terwijl zich op krachtige wijze hun geestelijke en morele eigenschappen ontwikkelden. Dit was de aanleiding voor Baden-Powell om later een dergelijke organisatie in Engeland te stichten. Deze had een onverwacht sukses en plantte zich van uit Engeland voort naar alle beschaafde landen van de wereld.
