('o:st) o. oostelijk gedeelte van het Romeinse Eijk sinds de verdeling in 395, later ook Byzantijns Rijk, Grieks Keizerrijk geheten. Geschiedenis.
Het Oostromeinse Rijk ontstond door de verdeling van het Romeinse Rijk onder de twee zonen van THEODOSIUS de Grote, waarvan de oudste ARCADIUS (395-408) het deel ten oosten van de meridiaan van Skoetari (met de hoofdstad Konstantinopel) verkreeg. JUSTTNIANUS I (527-565) heroverde door zijn veldheren BELISARIUS en NARSES tijdelijk een aanzienlijk deel van het vroegere Westromeinse Rijk.
HERAKLIOS (610-641) verloor Syrië en Egypte aan de Arabieren, LEO III (716-740) begon de beeldenstrijd, BASILEIOS II (976-1025) lijfde het rijk der Bulgaren in. Onder KONSTANTIJN IX (1042-1054) had de definitieve afscheiding der Griekse van de Romeinse Kerk plaats.
Op het einde van de XIde eeuw werd Klein-Azië grotendeels door de Seldzjoeken veroverd. Bij de vierde kruistocht namen Venetianen, Lombarden, Nederlanders en Fransen 1204 Konstantinopel in, stichtten het Latijnse Keizerrijk en verhieven BouDEWIJN IX, graaf van→ Vlaanderen, tot eerste keizer van → Konstantinopel.
Daarnaast handhaafden zich de Griekse keizers te Nicea. In 1261 bracht MICHAËL VIII (1259-1261) het Latijnse Keizerrijk ten val.
Doch de Turken naderden immer meer en meer Konstantinopel.dat 1453 onder KONSTANTIJN XI, de laatste Oostromeinse keizer, werd veroverd.
