('ondər) v.
1. Algm. wereld onder de wereld die wij bewonen.
2. Onderwereld Inz. in de Oudheid, rijk van de afgestorvenen, dodenrijk.
Enc. Het denkbeeld van een dodenrijk, dat reeds bij de oude Indiërs, bij de Egyptenaren en de Israëlieten aanwezig was, werd door de Grieken op een biezondere wijze uitgewerkt. Over de Onderwereld of Erebos, waartoe verschillende plaatsen toegang gaven, o. a. een grot bij Cumae, kaap Tainaron, heerste Hades. Door die ingangen kwamen de afgestorvenen aan de rivieren van de Onderwereld : de Acheroon, de Kokutos, de Letbe. de Phlegethoon en de Stux. Charoon zette hen over met zijn boot en kreeg daarvoor van ieder een stuiver. Bij de landingsplaats lag de wachthond Kerberos.
Na de oordeelvelling van de rechters Minoos. Aiakos en Rhadamanthos, werden de goeden naar de Elyzeese Velden, de bozen naar de Tartaros gezonden. Onder degenen, die in de Onderwereld gestraft werden, noemt Homeros : Tituos, Tantalos en Sisuphos.
