('no:r) mv. [Noord-man] oude Skandinaviërs, inz. de daartoe behorende zeerovers of vikingers.
Geschiedenis. Omstreeks 862 stichtten de Noormannen als Waraeger het Rijk van Novgorod in Rusland en strekten later hun rooftochten tot bij Konstantinopel uit. In 866 kregen zij als Oostmannen of Denen vaste voet in Engeland, dat 1013-1042 onder Deense heerschappij stond. Sinds de dood van Karel de Grote (814), verwoestten zij het Frankische Rijk, waar zij 891, na hun nederlaag bij Leuven, uit de Nederlanden werden verdreven, 912 echter Normandië verkregen, van waaruit zij 1066 Engeland veroverden. In Zuid-Italië stichtten zij 1130 een koninkrijk. Ook IJsland werd door hen bevolkt, Groenland en Noord-Amerika bezocht.
