(macha'be:ən) mv. (enk. Machabeeër)
I. (HH.) zeven broeders die met hun moeder gemarteld werden in 168 v. K.; feest: 1 aug.
II. aanzienlijk Joods geslacht, waartoe o. a. behoren:
1. Mattathias, priester, stelde zich 167 v. K. aan het hoofd van de opstand tegen Antiochos IV, koning van Syrië
2. Judas, die wel het eerst de naam „Machabeeër” droeg, zoon van (1), heroverde Jeruzalem, sneuvelde 160 tegen Demetrios I. Broeder: Eleazar
3. Jonathas, broeder van (2), hogepriester, werd 143 vermoord
4. Simon, broeder van (3), werd 135 vermoord
5. Joannes Hurkanos I, zoon van (4), breidde de Joodse Staat uit, † 106
6. Aristoboelos, zoon van (5), nam 106 de koningstitel aan, † 105
7. Hurkanos II, werd 63 v. K. door Pompejus als koning onder Rome’s opperheerschappij aangesteld, † 40. Onder hem kwam de Idumeër Antipater op (vader van Herodes) die 37 de laatste Machabeeër uit de weg ruimde. De twee oudtestamentische Boeken der Machabeeên handelen over de jaren 175-135; boek 3 en 4 zijn niet kanoniek.
