braak (land)

betekenis & definitie

(bra:k) bn. en bw. [breken I 6]

1 Eig. ongebruikt meestal voor een jaar : dat land moet blijven liggen. Syn. onbebouwd, woest. Tgst.

bebouwd.

2. Metf. niet bearbeid, beoe fend : een vak ontginnen dat vroeger lag.