bastaardij

betekenis & definitie

(basta:r'dij) v.

I. Eig. toestand van hem, die een bastaard is.

II. Metn.

1. Algm. het vreemde dat het eigene, nationale besmet: want die geen onheil ziet in laffe -, is veil voor vlek en schande, en rijp voor slavernij (LEDEGANCK).
2. vreemde woorden in de moedertaal : die onbeteugelde lichtvaardigheid, die het zuivere Nederlands overstelpt met een stortvloed van (DE VRIES).