‘Nee bedankt, u schreef een volkomen zinloos boek.’ Soms zou je een manuscript met zo’n regel willen afwijzen, maar mensen die de moeite nemen hun zielenroerselen naar een uitgever te sturen, verdienen een correcte bejegening. Meestal is dat een standaardafwijzing, zoiets als: ‘Geachte auteur,
Met dank voor het in ons gestelde vertrouwen, moeten wij u helaas berichten geen mogelijkheden te zien voor publicatie van uw manuscript in ons fonds. Uw manuscript zenden wij hierbij retour.’
Soms voeg je er nog een regel aan toe, bijvoorbeeld: ‘Waar uw boek vooral een persoonlijke onthulling wil bieden, hanteren wij als voornaamste selectiecriterium een bijzonder stilistisch en compositorisch vermogen.’ Veel méér uitleg is niet alleen praktisch onmogelijk (uitgevers ontvangen honderden tot duizenden ongevraagde manuscripten per jaar), maar ook levensgevaarlijk: aspirantauteurs die zich vier jaar lang met een boek hebben opgesloten en vervolgens afgewezen worden, zullen niet rusten voor ze elke bewering over hun levenswerk gepareerd hebben. Allemaal hoogst menselijk.
Alleen in bijzondere gevallen, waarbij de uitgever enig talent ruikt en het mogelijk acht dat die auteur zich in de toekomst met een veel beter manuscript zal revancheren, formuleert de redactie een uitvoeriger, inhoudelijker bericht. Een schrijfopleiding voor amateurs die graag gepubliceerd willen worden, kan een uitgever nooit zijn; daar is zijn onderneming niet op toegerust.
