Hoewel de joodse bijbel (Tenach) geen enkel blijk geeft van medische interesse (God is de ware geneesheer, zie Ex. 15:26), ziet men juist deze interesse in de Hellenistische en Romeinse tijd onder joden sterk opbloeien (en daarna ook nooit meer verdwijnen). Uit berichten bij antieke auteurs blijkt dat er in het Romeinse Rijk een aanzienlijk aantal joodse artsen waren en dat sommigen van hen ook in medische geschriften van hun wetenschappelijke kennis blijk gaven.
De joodse historicus Josefus toont in zijn geschriften duidelijk belangstelling voor en kennis van medische zaken en ook in de rabbijnse literatuur vindt men een scala van teksten waaruit kennis van de Grieks-Romeinse medische wetenschap blijkt. De laatste patriarch van Palestina, Gamaliël VI, hield zich aan het begin van de vijfde eeuw o.a. bezig met de behandeling van miltkwalen. In de zesde eeuw vinden we de eerste joodse medische literatuur in het Hebreeuws, geschreven door Asaf ha-Rofe, die een groot bewonderaar van de Griekse artsen Hippokrates en Galenus was.
