Over de vraag of bijbelschrijvers als de auteurs van de Tora, Jozua, Richteren, de boeken Samuel, Koningen en Kronieken geschiedschrijvers waren kan men van mening verschillen. In de nabijbelse tijd ziet men echter in het Griekstalige jodendom een aantal historiografen opstaan die zich naar de normen van de Griekse geschiedschrijving richten om ‘wetenschappelijk verantwoorde historiografie’ te bedrijven (Demetrius, Eupolemus).
Ook auteurs als die van 1 en 2 Makkabeeën horen hiertoe. Deze traditie van joodse geschiedschrijving vindt zijn hoogtepunt in het werk van Flavius Josefus, maar daarin ook tegelijkertijd zijn afsluiting. Na Josefus vindt men vijftien eeuwen lang vrijwel geen joodse historiografie meer. In de rabbijnse literatuur ontbreekt vrijwel elke historische interesse (afgezien van de geïsoleerde en al te beknopte wereldkroniek Seder ‘Olam). De veelal anekdotische ‘geschiedenissen’ in de rabbijnse bronnen fungeren slechts als adstructie bij een betoog.
